برای زمین کردن ترانسفورماتور‌های توزیع باید از دو ارت جداگانه استفاده نمود. این دو ارت که توسط دو چاه ارت با فاصله (معمولاً حداقل ۱۰ متر) از هم احداث می‌شوند مربوط به فشار متوسط (MV) و فشار ضعیف (LV) ترانسفورماتور هستند. ارت فشار متوسط به برقگیر‌ها و بدنه ترانسفورماتور متصل می‌شود. با توجه به این که اتصال برقگیر‌ها ستاره بوده و در سمت MV ترانسفورماتور وصل می‌شوند، این ارت، ارت حفاظتی نامیده می‌شود (وگرنه سیم پیچ اولیه ترانسفورماتور مثلث بوده و فاقد اتصال زمین است). ارت دوم هم به نقطه صفر سیم پیچ ثانویه (بااتصال ستاره) متصل شده وشینه نول را ایجاد می‌کند که ارت الکتریکی نامیده می‌شود.
در صورتی که این دو ارت به هم متصل شوند، بروز اتصالی سیم پیچ فشار متوسط به هسته ترانسفورماتور باعث افزایش ولتاژ سیم نول در ثانویه می‌شود. مقدار این ولتاژ بستگی به مقاومت زمین پست فوق توزیع، مقاومت زمین ترانسفورماتور و مقاومت خط و ترانسفورماتور دارد که معمولا از دو تای آخر صرفنظر می‌شود. این ولتاژ بر اساس مشخصه‌های پست‌های فوق توزیع کشور ما و با فرض مقاومت اتصال زمین ۱ اهم در محل ترانسفورماتور توزیع، حدود ۲۴۰ ولت خواهد شد. بنابراین، ولتاژ نول در سمت فشار ضعیف جابجا شده و ولتاژ‌های فازی دچار نوسان و اضافه ولتاژ خواهند شد.
به لحاظ ایمنی نیز، چون سیستم توزیع برق کشور TNC-S است، برقدار شدن بدنه‌های فلزی تجهیزات الکتریکی ارت شده در سمت مشترکین نیز منشاء خطر برق گرفتگی خواهد شد.
با اینحال، در مراکز صنعتی که امکان همبندی ارت‌های مختلف و بدنه‌های فلزی مثل فونداسیون ساختمان‌ها و… برای رسیدن به مقاومت‌های خیلی پایین (کمتر از نیم اهم) وجود دارد، می‌توان ارت‌های شبکه MV و LV و… را هم با یکدیگر همبندی نمود. این کار موجب ارتقای وضعیت کیفیت توان در سمت مصرف نیز خواهد شد.
منبع : برق نیوز